17 - Rodzinne więzi

Asia obudziła się z nową energią, gotowa do ciężkiej pracy. Wstała delikatnie, tak, by nie obudzić ukochanego. Zeszła do kuchni i zaczęła przygotowywać śniadanie. Chciała jakoś odwdzięczyć się Sebastianowi za to, że tak ją wspierał i nie pozwalał aby choć przez chwilę zwątpiła w odnalezienie Kasi. Z nim była w stanie stawić czoła każdemu problemowi. Wiedziała, że taki był jego obowiązek jako policjanta, ale mimo wszystko chciała mu podziękować. Ta sprawa była bardzo delikatna, a przede wszystkim osobista, a brunet nie dawał jej odczuć, że policjantka czasem traci nad sobą kontrolę. Czuła w nim ogromne oparcie.
Kiedy wszystko było już gotowe kobieta wyszła przed dom i od razu rzuciło jej się w oczy nieznajome auto. Zrobiła krok w jego stronę, a wtedy ktoś pojawił się za nią. Poczuła uderzenie w głowę, ale na szczęście nie było ono zbyt dokładne. Zawdzięczała to swojemu refleksowi. Chwyciła napastnika za ramię i zastosowała dźwignię. Po chwili mężczyzna leżał na ziemi, a auto - które jeszcze chwilę temu stało nieopodal - odjechało z piskiem opon. Asia dokładnie przyjrzała się mężczyźnie, ale nikogo jej nie przypominał. Podniosła go na nogi i pociągnęła za sobą do środka. Tam wzięła kajdanki, skuła go i zadzwoniła po wsparcie. Z góry zszedł Sebastian, który w mig zrozumiał sytuację i chwycił ją za rękę.
- Nic ci nie jest?
- Głowa - odparła krótko. - Ale to nic poważnego. Kojarzysz tę gębę?
- A sama nie potrafi się przedstawić? - zapytał, spoglądając na intruza. Mężczyzna milczał, a blondynka wzruszyła ramionami.
- Pewnie jest tylko marionetką, ale bez wątpienia mamy go w bazie.
- Też tak myślę. Dzwoniłam już po chłopaków, ktoś zaraz powinien przyjechać.
W tej samej chwili usłyszeli dzwonek do drzwi i Sebastian poszedł wpuścić kolegów. Zabrali podejrzanego, a on obejrzał głowę ukochanej. Rana nie była głęboka i nie wymagała szycia. Policjanci szybko więc pojawili się na komendzie, gdzie cała ekipa wiedziała już o najnowszych wypadkach.
- Tomek, sprawdziłeś to auto, które stało przed moim domem? - spytała Asia. Asystent skinął głową.
- Blachy fałszywe. Ale ten facet, którego złapałaś to Radosław Pilichowski, prawa ręka Kwaśnego.
Sebastian gwizdnął, a Asia zmarszczyła brwi. Kwaśny był handlarzem żywym towarem i nigdy nie miał nic wspólnego ani z nią, ani jej partnerem. Dlaczego więc nagle porwał jej siostrę i usiłował to samo zrobić z nią? Coś jej się tu nie zgadzało. Weszła do pokoju przesłuchań i srogo spojrzała na podejrzanego.
- Już wiemy, kim jesteś i dla kogo pracujesz.
Pilichowski uśmiechnął się kpiąco.
- Wątpię.
- To Kwaśny stoi za porwaniem Katarzyny Cicheckiej i Krystiana Zabłockiego, prawda?
Uśmiech mężczyzny tylko się powiększył.
- Tylko dlaczego Kwaśnemu tak bardzo zależy na tym, żeby mieć mnie i moją siostrę? - ciągnęła policjantka, nie zważając na jego zachowanie. W głębi serca była jednak zaniepokojona. - Przecież nigdy się nie spotkaliśmy. Czemu więc jestem mu potrzebna?
Radosław przechylił się w jej stronę.
- To zwykły interes.
Blondynka zdziwiła się, ale nie dała tego po sobie poznać.
- Jaki interes?
- Nic więcej nie powiem.
Ktoś chciał zarobić na niej i na Kasi, ale dlaczego? I kto to był? Jakiś inny kryminalista, któremu zalazła za skórę, a który miał dług u Kwaśnego? To przecież mógł być każdy! Jak on miała go znaleźć?
Pilichowski rzeczywiście nic już nie powiedział i nie chciał zdradzić miejsca pobytu wspólnika i siostry policjantki. Asia miała nadzieję, że szybko zmięknie i zechce im pomóc, a Kwaśny szybko zostanie namierzony. Wciąż jednak nie wiedziała, co powinna zrobić. Zaczęli z Sebastianem wypytywać informatorów o dłużników Kwaśnego, ale nikt nic nie wiedział. Tak, jakby nie istniał nikt taki.
- Co my teraz zrobimy? - spytała zdenerwowana kobieta. - Nie mamy nic innego, a Kasi nie ma już tak długo...
- Jestem pewien, że zaraz coś się wyjaśni - odparł partner, przytulając ją do siebie. - Musimy być teraz bardziej ostrożni. Komuś na pewno nie spodobał się fakt, że nie podzieliłaś jeszcze losu siostry.
- A może to właśnie jest dla nas szansa? Może powinnam dać się złapać żeby...
- To zbyt duże ryzyko - przerwał jej. - Możemy nie zdążyć przybyć na czas. Oni na pewno są już gotowi do wywiezienia was gdzieś, gdzie nikt was nie znajdzie.
- A co, jeśli Kasia i Krystian już opuścili kraj?
- Przestań tak myśleć. Na pewno czekają na ciebie. Posłuchaj, Asiu, jesteśmy już naprawdę blisko. Złapiemy ich wszystkich i z przyjemnością będziemy patrzeć, jak lądują za kratami. Ale potrzeba nam jeszcze trochę cierpliwości. Rozumiesz to, prawda?
Kobieta westchnęła ciężko i skinęła głową. Wszystko rozumiała, ale czy to dziwne, że chciała już mieć siostrę przy sobie? Poczuła wargi ukochanego na czubku głowy i pozwoliła sobie na zamknięcie oczu. Wzięła kilka głębokich oddechów i powoli wróciła do rzeczywistości. Miała jeszcze tak dużo spraw do załatwienia. Jak na przykład rozmowa z rodzicami. Co miała im powiedzieć? I jak wyjaśnić, że wciąż nie znaleźli ich córki? Wszystko to wymagało dokładnego przemyślenia, dlatego też udała się do swojego biura i prosiła, by nikt jej nie przeszkadzał. Sebastian tym czasem zebrał resztę zespołu i wyjaśnił im wszystko. Później pojechał w teren aby dowiedzieć się czegoś jeszcze od swoich informatorów.