11 - Rodzinne więzi

Asia i Sebastian siedzieli na masce auta i ze śmiechem spożywali lunch. Mieli akurat przerwę w pracy więc postanowili dobrze ją wykorzystać. Tę miłą chwilę przerwał telefon kobiety. Zmarszczyła brwi widząc numer komendy. Dała znak przyjacielowi aby przez chwilę był cicho i odebrała.
- Cichecka, słucham.
Uniosła brwi do góry, a po chwili krew odpłynęła jej z twarzy. Sebastian chwycił ją za ramię i spojrzał na nią pytająco, ale ona pokręciła głową.
- Rozumiem. Zaraz będę.
- Co się stało? - zapytał rozgorączkowany policjant.
- Na komendę przywieziono dwie osoby, które chciały okraść sklep spożywczy i wszędzie rozpowiadają, że mają córkę w policji. Zgadnij, kto jest tą córką?
Brunet wnet pojął i od razu przytulił ją do piersi.
- Nie martw się. Jakoś to załatwimy.
- Jak? Pewnie cała komenda już o tym wie! Poczekaj - powiedziała wyplątując się z jego objęć i grobowym wzrokiem patrząc na telefon. - komendant dzwoni. Tak, panie komendancie? Oczywiście. Rozumiem. Już jedziemy.
Przez chwilę panowała cisza, podczas której kobieta tępo wpatrywała się w horyzont. Sebastian położył jej ręce na ramionach i delikatnie popchnął w stronę auta. Nie sprzeciwiała się i choć trzymała nerwy na wodzach, wiedział, że w środku cała gotuje się ze zdenerwowania. Obawiał się trochę tego, co wydarzy się na komendzie. Wiedział, że już panuje tam poruszenie, a co dopiero kiedy Asia zacznie krzyczeć na rodziców? Postanowił, że zadzwoni po Kasię, a ona jakoś uspokoi siostrę. Musiał jednak zrobić to tak, żeby blondynka się o tym nie dowiedziała. Mimo że wyznała siostrze prawdę, wciąż nie chciała by ta miała coś wspólnego z rodzicami. Po części ją rozumiał, ale uważał, że Kasia też miała prawo o sobie decydować.

Blondynka najpierw udała się do gabinetu szefa. Przyjaciel proponował jej wsparcie, ale odmówiła. Chciała poradzić sobie z tym sama. Widziała spojrzenia współpracowników, pojawiających się na korytarzu, ale starała się je ignorować. Ewentualnie posyłała im chłodne spojrzenia. Zapukała do drzwi i już po chwili stała oko w oko ze swoim przełożonym. Nie owijał w bawełnę - od razu przeszedł do właściwego tematu.
- Czy to naprawdę są twoi rodzice?
- Jeszcze ich nie widziałam, ale prawdopodobnie tak.
- Jak to możliwe?
- To dosyć długa historia, komendancie. To moi biologiczni rodzice. Nie mam z nimi najlepszych kontaktów i staram się ich omijać, ale od pewnego czasu mnie nachodzą. Wiem, że mają problem z alkoholem, więc podejrzewam, że właśnie z tego powodu chcieli okraść ten sklep.
- Rozumiem. Właściwie nie powinnaś z nimi rozmawiać, ale zdaję sobie sprawę, że na twoim miejscu każdy chciałby jakoś sam to załatwić. Chyba, że nie masz na to ochoty?
- Nie mam - przyznała się z szczerością.- Ale muszę to zrobić.
Komendant skinął głową i podniósł się z fotela.
- Dam wam dziesięć minut, ale później będę musiał sam się tym zająć. Szkodliwość czynu nie jest wielka, a Fiołkowie w końcu nic nie ukradli. Jest wielka szansa, że właściciel nie wniesie oskarżenia, ale obawiam się, że będziesz musiała z nim porozmawiać. Lub przekonać do tego tych ludzi.
Tym razem to ona skinęła głową i spojrzała mężczyźnie w oczy.
- Dziękuję, komendancie. To dla mnie naprawdę ważne.
W jego oczach widziała, że zrozumiał. Razem wyszli na korytarz, gdzie czekała już siostra Asi.
- Kasia? Co ty tutaj robisz?
Przesunęła wzrok na Sebastiana i zmrużyła oczy.
- Ty...
- Wybacz, ale uznałem, że będzie wam raźniej. Nie chcesz chyba robić przedstawienia? - spytał, znacząco patrząc na boki, gdzie czaili się inni policjanci. Blondynka przełknęła całą złość i skinęła głową. Przedstawiła siostrę szefowi i wszyscy razem ruszyli w stronę pokoju przesłuchań. Asia weszła pierwsza i od razu zgromiła małżeństwo wzrokiem. Spuścili głowy i zamilkli. Policjantka siłą woli powstrzymywała się przed wybuchem. Obecność siostry koiła jej zszargane nerwy.
- Możecie mi wytłumaczyć, co wy znowu wyprawiacie?!
- Czy to jest Kasia? - zapytała Dominika Fiołek, podnosząc głowę.
Młodsza z sióstr niepewnie spojrzała na starszą i zrobiła krok do przodu.
- Tak, to ja jestem waszą córką. Powiedzcie nam, dlaczego chcieliście okraść ten sklep?
- Mieliście przestać pić - dodała Asia złowrogo.
- Staraliśmy się, ale to było silniejsze od nas.
Asia prychnęła, ale siostra zganiła ją wzrokiem i łagodnie spojrzała na rodziców.
- Sami sobie z tym nie poradzicie. Potrzebujecie profesjonalnej pomocy. Znam dobrych specjalistów, oni się wami zajmą.
- Dziękujemy - rzekł wzruszony Artur.
- A teraz posłuchajcie - powiedziała starsza córka, opierając ręce na blacie i pochylając się w ich stronę. - Jeśli przeprosicie właściciela tego sklepu, być może nie wniesie on oskarżenia i nie staniecie przed sądem. To dla was szansa.
- Pojedziemy tam z wami - dodała Kasia, wywołując grymas na twarzy policjantki. Nikt jednak się nią nie przejmował. Była zmuszona zrobić to, co kazała jej siostra i to, co wcale jej się nie podobało. Wyjaśniła sytuację komendantowi i wytrzymała uważne spojrzenie Sebastiana. Przyjaciel rozumiał wszystko, mimo że nic mu nie powiedziała. Widział uczucia kumulujące się w jej oczach. Nie marzył o niczym innym jak tylko o tym, by być blisko niej.

Po dwóch godzinach skończył służbę i od razu pojechał do domu przyjaciółki. Otworzyła drzwi i od razu utonęła w jego ramionach. Objęci weszli do salonu, a tam kobieta opowiedziała mu o wszystkim, co wydarzyło się w ciągu ostatnich godzin.
- Kaśka uparła się żeby im pomóc. Znalazła im ośrodek, zaprowadziła na terapię i obiecała, że będziemy ich odwiedzać. Nawet nie zapytała mnie o zdanie!
- A czy przynajmniej udało wam się załatwić sprawę z tym sklepem?
- Tak. Właściciel był tak dobroduszny, że zaproponował im pracę w ramach pomocy.
- To wspaniale.
- Niewątpliwie.
- Ale ty wcale nie masz ochoty się z nimi widywać - odgadł mężczyzna. - Powiedz to Kasi. Ona na pewno zrozumie.
- Wiem, że tak będzie. Ale nie chcę zostawiać jej z tym wszystkim samej. Poza tym...
- Chcesz móc kontrolować ich spotkania.
Choć nie zabrzmiało to najlepiej, Asia przytaknęła.
- Zgadza się. Po prostu nie chcę żeby Kasia przez nich cierpiała. Kocham ją i nie mogę dopuścić do tego żeby złamali jej serce.
- Tak, jak to zrobili tobie - powiedział przytulając ją do piersi. - Jesteś wspaniałą siostrą, wiesz? Nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak wiele dla niej robisz.
- Ona też by to dla mnie zrobiła. Jestem o tym przekonana.
- Nie martw się tak. Na pewno wszystko się ułoży.
- Obyś miał rację...