5- Nieważna przeszłość, najważniejsza przyszłość

Dni leciały jak szalone, a Asia czuła się dobrze na krakowskiej komendzie. Mimo, że pracowała tam już jakiś czas, nadal przyjaźniła się tylko z Sebastianem. Zauważyła też, mimo swojego niezadowolenia, że przez cały czas pracy przygląda jej się Sławek. Czasem wpadał do ich biura i posyłał w jej kierunku uśmiech. Odwzajemniała go, choć nie czuła się pewnie obok kolegi.
Pewnego dnia, kiedy Asia szła parkiem po pracy, usłyszała cichy okrzyk.
- Zaczekaj!
Odwróciła się i ujrzała Sławka. Uśmiechnęła się do niego i zwolniła kroku. Sławek dogonił ją i po chwili szli obok siebie. Chłopak wydawał się być wesoły i szczęśliwy. A co najdziwniejsze: podekscytowany. Asia jednak nie zwracała na niego uwagi i szła dalej słuchając jego słów. Kiedy doszli do domu Asi, Sławek niespodziewanie złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie.
- Asia... Ja chciałbym ci coś powiedzieć.
Asia słuchała go, czując, że serce bije jej jak oszalałe.
- Od kiedy tylko pojawiłaś się na komendzie czuję, że wszystko się zmieniło. Na twój widok serce skacze mi w piersi, a na twarz wypływa mimowolny uśmiech. I kurcze no, ja się w tobie zakochałem! Rozumiem, że może dobrze się nie znamy, ale ja chciałbym to zmienić. Tylko powiedz, czy są jakieś szanse, że odwzajemnisz moje uczucia?
Dziewczyna poczuła się jak w potrzasku. Ostatnimi siłami wstrzymywała się żeby nie uciec. Mimo, że ani trochę nie znała Sławka, jego wyznanie nie było dla niej obojętne. Nie kochała go, ale nie chciała go skrzywdzić. Zrozumiała, że musi coś odpowiedzieć. Sławek na pewno nie był zły. W końcu był policjantem. Kto wie, może właśnie u jego boku znajdzie szczęście i długo wyczekiwany spokój? Z pewnym trudem wypowiedziała słowa:
- Tak, Sławek. Jest szansa, że pokocham ciebie. Tylko proszę, daj mi trochę czasu.
- Jasne, rozumiem! Dla ciebie wszystko.
Chłopak uśmiechnął się i delikatnie pocałował Asię. Dziewczyna również go pocałowała i uśmiechnęła się sztucznym uśmiechem, o którym on jednak nie miał pojęcia...