8- Nieważna przeszłość, najważniejsza przyszłość

W końcu Sebastian wyzdrowiał. Kiedy Asia siedziała w biurze podszedł wesoły do niej. Siedziała zamyślona na fotelu i nawet nie zauważyła jego obecności. Stanął za nią i położył jej rękę na ramieniu. Dziewczyna drgnęła i gwałtownie odwróciła się. Na widok dobrze znanej twarzy przyjaciela uśmiechnęła się.
- Dlaczego mnie nie odwiedzałaś? Brakowało mi twoich obiadków - powiedział śmiejąc się.
- Miałam tutaj niezły kocioł. Przepraszam.
- No to pokaż. Co mamy ciekawego - powiedział Seba sięgając po dokumenty.
- Ale już nic nie ma - powiedziała szybko Asia.- Zakończyliśmy sprawę ze Sławkiem.
- A, ze Sławkiem - powiedział Sebastian uśmiechając się pod nosem.- To wolisz pracować z nim czy ze mną?
- Nie, no jasne, że z tobą! Jesteś najlepszym partnerem na świecie.
- Miło mi to słyszeć. Dobrze się składa, bo zapraszam cię na śniadanie, partnerko. Mógłbym się założyć, że nic nie jadłaś.
- A ty?
- Ja czekałem na ciebie. No chodź!
Asia uśmiechnęła się i zabrała swoją kurtkę. Ruszyła za przyjacielem w drzwiach mijając się ze Sławkiem. Spojrzał na nią uważnie, a ona zadrżała.
- Zimno ci? - zapytał zaniepokojony Seba.- Chodź tu do mnie.
Objął ją ramieniem. Kiedy doszli do pobliskiego baru zamówił im naleśniki. Czas mijał im szybko. Asia czuła się wesoła przy przyjacielu, a on wyraźnie lubił jej towarzystwo. Miłe chwile przerwał im jednak telefon od Tomka.
- Wracacie już? Bo czeka na was Piotrowski. Mówi, że ma coś nowego w sprawie.
- Ale przecież sprawa jest już zakończona - powiedziała Asia marszcząc brwi.
- Wiem, ale on nalega na spotkanie. Pospieszcie się.
- Zaraz będziemy.
- Coś się stało?
- Mamy jakieś nowe poszlaki w naszej zamkniętej sprawie.
- O! Czyli pracujemy w trójkę?
- Na to wychodzi...
Asia nie była zadowolona z takiego rozwiązania. Cały czas czuła na sobie spojrzenia Sławka. Na szczęście Sebastian zdawał się nic nie zauważać. Mogli spokojnie pracować.